Hij kwam bewust te laat, in de hoop dat ze hem niet meer binnen zouden laten. De deur van het centrum zat op slot. Een betere reden om terug naar huis te gaan was er niet, dacht hij. Hij drukte op een bel. Een geheel in het wit geklede spookverschijning opende voor hem de deur. “Het is in de zaal hierachter”, werd hem afgemeten toegevoegd.
Hij trok zijn jas uit en met lood in de schoenen opende hij de deur van de feestzaal. Vijf maal twaalf discipelen van de virtuele messias zaten aan lange mensatafels. De macabere sfeer van Jordanees Amsterdam woei hem wurgend tegemoet, vermengd met kegelmuziek en de geur van nicotine en dood vlees. Hij voelde dat het laatste restje kwieke adem uit zijn luchtpijp geperst werd en zijn transformatie tot een zombie, een dementor was voltooid: het feest kon beginnen.
Er werd gezongen, gedanst, bruut gelachen en de het beukende geklop in zijn hoofd nam toe. Na de laatste polonaise bevond hij zich opeens naast OMC. Het tijdstip der ontboezemingen was aangebroken, de gapende vlakte van de groeiende leegte kon gevuld worden. Net als ieder ander bleek hij zich in SL te vertonen als zijn antipode: zwaar opgemaakt en in een kort rokje. Eenvormigheid overwint definitief in teleported Dublin…
3 Responses to 1222. Het feest in het centrum