Dag 3: Weer bloedtransfusie

Vandaag ben ik voor het eerst zowel ’s middags als ’s avonds even bij Tom langs geweest. Dat was maar goed ook, want er zat een wereld van verschil tussen deze momenten!

Toen ik vanmiddag Toms kamer binnen liep, kreeg hij net weer bloedtransfusie. Hij had koorts, zag erg bleek, had geen puf om iets te zeggen of te luisteren. Zelfs luisteren naar gefluister was hem teveel. Met hulp van twee zusters heeft hij nog wel even ’gebengeld’ op de rand van zijn bed. Helaas keerde zijn doorgezaagde been nogal bruut op het bed terug, waardoor Tom verging van de pijn. Zelfs de morfinepomp (die hij zelf mag bedienen) hielp niet. Alleen een valiumtablet zorgde er voor dat hij weer rustig kon slapen. Een tweede zak bloed hing klaar,maar de dokter gaf geen toestemming om deze te geven. Door de toenemende koorts vond hij het niet verantwoord de zak toe te dienen. Dan is nl. niet duidelijk hoe Tom reageert op het nieuwe bloed.

De tijd tussen de bezoekuren benutte ik door langs Dr. Heeg te lopen, de orthopeed die Tom geopereerd heeft. Dat was erg verhelderend. Hij vertelde dat hij aan het begin van de operatie (bij dat deel dat ‘blindelings’ gebeurt) een bloedvat heeft geraakt waardoor Tom 2,5 liter bloed heeft verloren. Dat is vette pech, maar hij verzekerde me dat Tom- afgezien van een wat langer ziekenhuisverblijf- er niets aan over zal houden. Technisch gezien is de Ganz-operatie goed gelukt en ook de wond geneest goed. Het is nu vooral zaak dat Tom’s bloed weer herstelt van het bloedverlies. Ook is het van belang dat hij weer gaat eten.

Gelukkig was vanavond het effect va het nieuwe bloed meteen te zien. Tom kreeg net zijn tweede zak nieuw bloed (zijn temperatuur was toch weer gezakt) en hij was wat monterder en alerter. Hij kon weer wat langer luisteren en lachte zelfs een beetje flauwtjes. Van ‘praatjes’ was nog geen sprake, maar het was bijna mogelijk om weer normaal met hem te praten. Ook heeft hij vanavond voor het eerst weer wat beschuit gegeten. Sinds het drukverband (dat letterlijk nogal zwaar op zijn buik drukte) van zijn wond af is, voelt hij zich veel minder misselijk. Een hele verbetering dus. Toch is bezoek nu nog erg vermoeiend voor Tom, dus ik hoop dat jullie begrijpen dat dat nu nog niet kan.