Eigenaardigheden op een reis

Afgelopen dagen ben ik op reis geweest naar Brighton. Onderweg stuitte ik op enkele eigenaardigheden die ik graag met jullie wil delen.

Schiphol
Op de eerste dag reisde ik van Amsterdam naar Reigate. Dit ging per fiets, tram, trein, vliegtuig, trein en auto. De reis nam evenveel tijd in beslag als een tochtje met het OV naar Baard (Friesland). Gedurende zo’n lange reis wordt de nood af en toe hoog, maar gelukkig heeft onze nationale luchthaven een overvloed aan openbare toiletten. Opmerkelijk vond ik het wel dat de herentoiletten de ene keer links gelegen waren en op een andere plek juist rechts. Dat was niet omdat ik intussen van geslacht veranderd was, maar omdat de ontwerpers van Schiphol weinig consequent zijn geweest in het toewijzen van bepaalde toiletruimtes aan heren danwel dames.

De trein naar Brighton
Op de tweede dag reisde ik per trein van het kleine streekstadje Redhill naar de beroemde kustplaats Brighton. Bij een automaat op het station van Redhill kocht ik een retourtje Brighton en zo’n drie kwartier later arriveerde ik al in de zonovergoten badplaats. Bij het verlaten van het station moet je door een tourniquet heenlopen en steek je je kaartje in een machine om de poortjes te openen. De tourniquet ging open, maar mijn kaartje – een retourtje dat ik die avond nog nodig had – werd opgeslokt. Ik vervoegde mij bij de stationschef en legde hem mijn penibele situatie uit. De vriendelijke man opende de machine van de gulzige tourniquet en viste mijn kaartje eruit.
    “Maar dit is een enkeltje, meneer!”
    “O? Ik weet zeker dat ik een retourtje gekocht heb, kijk, hier is mijn bonnetje.”
De man bestudeerde het bonnetje en deelde mij vriendelijk mee dat ik bij aankoop van mijn retourtje twee kaartjes gekregen zou moeten hebben. Dat tweede kaartje ligt waarschijnlijk nu nog in de kaartjesautomaat van Redhill op mij te wachten…

Gelukkig was de opperstationschef bereid een krabbelige aantekening op mijn enkele reis te maken, waarop ik ‘s avonds terug kon reizen naar Redhill zonder enige aanbetaling. De dienstdoende conducteur van die avond keek mij ongelovig aan, maar wenste er verder geen werk van te maken.

Gatwick Airport
Vorige maand schijnt er iets met potentiële terroristen (d.w.z. iedereen die langer dan drie dagen zijn baard laat staan) geweest te zijn in Londen en mijn terugweg via Gatwick Airport verliep daarom niet geheel gladjes. Op de heenweg had ik nog mijn hele reiskoffer als handbagage mee mogen nemen, maar nu, op de weg naar huis, kon ik nog nauwelijks een pennenetui bij me houden. Bij de eerste controle moest ik een flesje water voor onderweg inleveren (handig voor de middenstand in tax-free zone!) en ook mijn lenzenvloeistof werd afgenomen. Bij de tweede controle werd mijn porum op de gevoelige plaat vastgelegd en bij de derde controle vond een halve striptease plaats: iedere passagier was verplicht zijn schoenen en riem uit te trekken en op de band voor röntgencontrole te plaatsen. Mijn tweede flesje lenzenvloeistof – dat ik had achtergehouden, omdat hij pas net geopend was en ik het zonde vond om het nu al weg te gooien – werd niet gevonden, dus ik stelde direct grote vraagtekens bij de waterdichtheid van alle controles.

Het leek er trouwens op dat in Engeland de WAO niet zo goed functioneert, want de medewerkers bij de paspoort- en douanecontroles waren zonder uitzondering 50- en 60-plussers, kortom, mensen die in Nederland onder het toestoppen van een uitkering allang uit het arbeidsproces verwijderd zijn, doorgaans onder het mom van mentaliteits- of mobiliteitsgebreken.