Veel mensen vinden het belangrijk om een groot en invloedrijk netwerk te hebben. Ik heb hier nooit veel aandacht aan besteed en waarschijnlijk heb ik daarom weinig vrienden en een slecht betaalde baan. Vandaag kwam ik opeens tot het inzicht dat ik wel degelijk een uitgebreid netwerk heb. Ik verzuim slechts er gebruik van te maken.
Sinds 1990 zwem ik bij de zwemclub van het USC. Tot het een paar jaar geleden zwommen wij in het Marnixbad (tegenwoordig een indrukwekkende bouwput). Zwemmen is niet bij uitstek een sociale sport, je hebt weinig gelegenheid om met elkaar in gesprek te komen. Om nog een beetje met anderen in contact te raken, moest je je omkleden in het “schapenhok”. In de loop der jaren kwam ik er achter dat ik samen zwom met fysici, artsen, psychiaters en journalisten. Marc van den B. bijvoorbeeld bleek een bekende wetenschapsjournalist van de Volkskrant te zijn.
Kees B., de snelste zwemmer van ons allemaal, deed iets in het onderwijs. Vandaag zag ik opeens in het Parool staan dat Kees Nederlands doceert aan een zwarte school in Amsterdam-West en daar een boek over geschreven heeft. Voor dit boek, Eén hand kan niet klapt, heeft hij de E. du Perronprijs gewonnen. Een niet geringe prestatie.
Marc en Kees zwemmen sinds de afbraak van het Marnixbad niet meer bij het USC. Hun plaatsen zijn ingenomen door andere blanke high potentials. De mensen in mijn niet gebruikte netwerk werken nu in de IT, bij de overheid, op een bank, bij Endemol, bij Stichting Brein en eentje is er architect. Hoe ik hier een slaatje uit kan slaan is mij niet duidelijk. Voor Kees werkt het netwerk evenwel ongemerkt door: Hoewel wij in al die jaren nauwelijks een woord gewisseld hebben, ga ik morgen toch naar de winkel om een boek te kopen dat ik anders geheid zou hebben laten liggen.
» Kees Beekmans – Eén hand kan niet klapt
» Soms hebben we een feestje