Boris Akoenin heeft iets nieuws bedacht: hij schrijft geen gewone detectives meer, maar роман-кино, oftewel filmromans, of een bioscoopboeken of iets dergelijks. Hij noemt het een ‘experimenteel genre’. Смерть на брудершафт (Dood op de broederschap) is de eerste loot aan deze boom. Het boek is opgeleukt met tekeningen die de verhaallijn ondersteunen. Achterin het boek, waarvan het verhaal speelt in de Eerste Wereldoorlog, is een aantal foto’s uit die periode opgenomen.
‘Experimenteel’ zou ik Смерть на брудершафт niet willen noemen. Juist doordat het boek doordesemd is van realistische illustraties deed het mij juist denken aan de aloude boeken van J.B. Schuil of Chris van Abkoude.
Niet alleen de tekeningen doen denken aan een jongensboek. De verhaallijn is gegoten voor de jonge lezer: een keurige jongeman, vanzelfsprekend wanhopig verliefd op een keurig meisje, verricht zonder het zelf door te hebben de ene na de andere heldendaad. Miraculeus ontsnapt hij aan elke aanslag, terwijl om hem heen de mindere goden bij bosjes omvallen.
De stereotypes zijn ongekend. Italianen zijn theatrale maffiosi, Duitsers stramme domkoppen, terwijl de Russen vredelievende helden vormen.
Leuk voor je zoon zo’n boekie zou je denken… Toch heeft de roman meer in zijn mars. Zelfs voor een Akoenin is de spanningsopbouw ongekend. Zo tussen bladzijde 300 en 400 vreet je de letters van de pagina’s. Ook het plot is vernuftig in elkaar geknutseld. De eerste twee verhaallijnen zijn zo plat als een dubbeltje, maar dan blijken er gelukkig nóg een derde en vierde verhaallijn te zijn.
De grens om bij Akoenin in te stappen is verlaagd; het theater is nu geopend voor iedereen van 8 tot 88 jaar!