In het begin maakt De overlevenden een geforceerd gecomponeerde indruk. De hoofdstukken die in het heden spelen wisselen af met de jeugdherinneringen van de hoofdpersoon Benjamin. Omdat de “huidige” hoofdstukken omgekeerd chronologisch zijn, bewegen de twee verhaallijnen naar elkaar toe, tot ze in het laatste hoofdstuk versmelten en alle noodzakelijke details prijsgeven (al is daar wel een deus ex machina voor nodig). Ook de “noodzakelijke” familiebotsingen en het te ontrafelen familiegeheim dragen bij aan het gecomponeerde, kunstmatige karakter van het boek.
Wat De overlevenden mooi maakt zijn vooral de nostalgische herinneringen aan een Zweedse jeugd aan een verlaten meer. Ook het heengaan van de vader is met veel gevoel beschreven. Het einde is een daverende verrassing.