Waarom zijn schrijvers toch zo geobsedeerd met het neerpennen van vage dromen? Ook in Herfst is het weer raak, er is soms amper een touw aan vast te knopen. Ik snap best dat het literair overkomt, en je kunt er ongetwijfeld allerlei symbolen in kwijt, maar het leest vervreemdend en riep bij mij de vraag op: Waarom moet ik dit überhaupt lezen?
Gelukkig hield ik vol, Herfst is maar een dun boekje dus je bent zo door de zure appel heen. Er staan genoeg mooie observaties in om het lezen ervan de moeite waar te maken. Maar bij mij beklijft het niet. Ik heb geen idee waarom dit boek de Volkskrant Top 100 gehaald heeft.