Normale mensen van Sally Rooney heeft grote prijzen gewonnen, alleen was het boek niet bij de bieb beschikbaar. Daarom begon ik met haar eerste roman Gesprekken met vrienden. Maar tijdens het lezen bleef het mij lang het een raadsel waarom Rooney zo de hemel geprezen wordt.
Het boek begint met een serie beuzelarijen van de 21-jarige studente Frances, haar waarheden, haar onzekerheden, haar kennismaking met de grote(re) wereld. Als ze verliefd wordt op de flink oudere Nick komt haar leven in een stroomversnelling.
Als we halverwege het boek zijn is het nog steeds lastig aan te geven waarin het zich onderscheidt van een veredelde doktersroman. Opvallend is de erg kale stijl. Rooney lijkt soms wel expres lelijk te schrijven. Wellicht heeft dat een functie in de roman, maar echt lekker leest het niet. De schrijfster raakt echter langzaam maar zeker in haar element, zo blijkt aan het poëtische einde van het boek:
Toen ik door een zijingang het park binnenliep, leek het verkeerslawaai zichzelf zachter te zetten, alsof het in de kale takken bleef hangen en in de lucht oploste.
En even later, als Frances nog in hetzelfde park is:
De kale takken, van onderaf belicht, krabden in de lucht.
Perfect beeld! Gesprekken met vrienden gaat over de catharsis van hoofdpersoon Frances, maar het lijkt ook wel een catharsis van schrijfster Rooney. Gesprekken met vrienden is geen meesterwerk, maar eerder een meesterproef. Het volgende werk is ongetwijfeld beter.