Godverdomse dagen op een godverdomse bol – Dimitri Verhulst

Als je zou zeggen dat Dimitri Verhulst een geschiedenis van de mensheid heeft geschreven haken veel lezers bij voorbaat af. Een beknopte geschiedenis weliswaar, want Godverdomse dagen op een godverdomse bol telt nog geen 200 pagina’s. Een paar lezers blijven hangen. Een geschiedenis die miljoenen jaren geleden begint bij in het water drijvende organismen. Een harde kern lezers resteert. Een geschiedenis waarin geen tijdperk bij naam genoemd wordt. Geen enkele persoon wordt in het boek bij naam genoemd. Hallo, bent u daar nog?

Op basis van deze uitgangspunten heeft Verhulst een van de urgentste boeken van het nieuwe millenium geschreven. (Haha, dat “urgent” – die verfoeide term van zwalkende muziekrecensenten – was natuurlijk maar een grapje.) Godverdomse dagen op een godverdomse bol is een zeldzame parel in de Nederlandstalige literatuur. En dat komt minder door het onderwerp, maar alles door de stijl.

Parelgierst, zeggewortels, infanticide, schietvizieren, hoererij, restafval zijn zo wat woorden die op de eerste bladzijden opduiken. Neem nu de beschrijving van de ontdekking van het vuur:

“En al kappende en slijpende springen de gensters eraf en, patat, het land vat vlam.”

Pure poëzie in proza. En bovenstaand citaat is geen toevalstreffer, eigenlijk is het hele boek in deze taal geschreven. Elke zin klopt, elk woord staat op de juiste plek. Dergelijk fijngepolijst stilisme zie je niet vaak.

Maar ook inhoudelijk kom je in het boek aan je trekken. Het beeld dat Verhulst van de mensheid schetst is niet even positief. Verhulst laat duidelijk zien dat de mens boven het dier uitstijgt, vooral in zijn behoeften om zijn soortgenoten te onderdrukken en af te slachten.

Over de positie van de vrouw: “Erfrechten zijn aan dat schepsel slecht besteed, men zet tenslotte ook geen geleedpotigen in een testament.”

De kracht van de ontwikkeling van de mensheid komt vooral tot uiting in de effectiviteit waarmee het de medemens naar een andere wereld weet te helpen. Geen schokkende conclusie, wel schakerend beschreven. Voor de fijnproever.

    » Arie Storm vindt het helemaal niks
    » Max Pam kan er niet om lachen
    » Pieter Steinz heeft er meer van genoten