Het eerste weekend van Bernhard Schlink begint hoopvol. Een voormalige RAF-terrorist wordt na meer dan 20 jaar ontslagen uit de gevangenis. Zijn zus haalt hem af en brengt hem naar een afgelegen landhuis waar hij zijn eerste weekend in vrijheid zal doorbrengen met zijn oude vrienden. Een setting a la “And then there were none” van Agatha Christie!
Vervolgens haalt Schlink de ene na de andere gemene angel uit het verhaal, de spanning valt weg en er resteert een hoop gepsychologiseer in een dun boekje met teveel karakters. In onwerkelijke situaties zijn de tien oude vrienden voortdurend met elkaar in groepsgesprek. Schlink wil elk van de vrienden een beurt geven in het verhaal, waardoor het geheel juist als los zand gaat ogen. Het verhaal gaat van de hak op de tak.
Het lijkt erop dat Schlink – onder druk van zijn uitgeverij? – snel een nieuw boek op de markt moest gooien. Een redacteur heeft er vermoedelijk niet naar mogen kijken. Het verhaal is inconsistent en sommige zinnen lopen voor geen meter. Slechts bij hoge uitzondering (de rede van Ferdinand bijvoorbeeld) valt alles op zijn plaats en ontstaat er mooi proza.