Als ik als kleine jongen naar school liep golden er altijd een paar regels. Eén daarvan was dat ik van de stoeptegels alleen de tegels zelf mocht aanraken, en niet de bemoste richels ertussen. Balen als je afgeleid werd en opeens met je voet half buiten een tegel stond.
Deze regel gold alleen niet altijd, maar alleen als hij “in werking” was. Als ik autistisch geweest zou zijn, zou de regel wel altijd gegolden hebben en zou ik het niet alleen balen gevonden hebben als ik op een richeltje getrapt had, maar was ik er waarschijnlijk doodziek van geweest.
Afgelopen tijd had ik een leuk en interessant boek te pakken: Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht van Mark Haddon. Het gaat over een autistische jongen die de moord op de hond van zijn buurvrouw wil oplossen. Het verhaal is zo consequent vanuit het oogpunt van de jongen beschreven is, dat het moeilijk is om je niet met zijn autisme te identificeren. Op een gegeven moment ben je er van overtuigd dat je zelf ook half autistisch bent, maar alleen de aandrang mist om het consequent te blijven zijn.
De hoofdstukken in het boek zijn genummerd als priemgetallen.
Ik heet Christopher John Francis Boone. Ik ken alle landen van de wereld met hun hoofdstad en alle priemgetallen tot 7507.
Een vraag is voor Christopher alleen een vraag als hij als vraag gesteld wordt. Met beeldspraak heeft hij veel moeite en van lichamelijke aanrakingen wordt hij hysterisch. Christopher is dol op ruimtevaart en wiskundevraagstukken (zoals vraag 4 in 5 vragen).
Mensen zeggen bijvoorbeeld vaak ‘Stil zijn’, maar ze zeggen er niet bij hoe lang je stil moet zijn.
Een mooi boek, kortom. Ik vraag me alleen of waarom het boek in de bibliotheek alleen op de jeugdafdeling te vinden is. Zo ken er nog wel een paar!
4 Responses to Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht – Mark Haddon