Het vervelende van literaire recensies in zeg De Volkskrant of De Groene is dat de recensent een beroepslezer is die misschien wel 100 boeken per jaar leest. Voor de beroepslezer is vernieuwing, of afwijking van het gebruikelijke patroon, interessanter en belangrijker dan voor de gemiddelde lezer, die vooral graag een uitstapje uit het dagelijkse leven maakt. Tenminste, als ik een gemiddelde lezer ben. Literaire recensies probeer ik daarom vooral tussen de regels door te begrijpen, is het behalve een “belangwekkend” of “urgent” boek (I don’t actually care) ook leesbaar en pakkend? De laatste tijd pluk ik random uit de Volkskrant lijst van de 100 beste boeken van de afgelopen 100 jaar, en welke maatstaf bij welk boek toegepast wordt, is helaas niet helemaal duidelijk.
Enfin, Bezoek van de knokploeg. Eigenlijk bestaat het boek uit 13 verhalen die lichtjes met elkaar verbonden zijn. Elk hoofdstuk is daarom een interessante zoektocht naar het verband met het vorige verhaal. Ook de verschillende vertelstijlen maakt het boek boeiend, met name hoofdstuk 12, verteld vanuit het oogpunt van de dochter van een van de hoofdpersonen, is in feite een Powerpointpresentatie (wat in een ebook helaas niet zo goed overkomt).
Literaire vernieuwing levert niet per se leesbare boeken op, eerder niet. Jennifer Egan bewijst met Bezoek van de knokploeg gelukkig het tegendeel. De vraag is wel in welke mate het beklijft.
Egan is een geweldige auteur, haar schrijfstijl maakt zeer nieuwsgierig naar haar andere werk.
- Als ik deze recensie in De Groene van tevoren gelezen had, zou ik nooit aan het boek begonnen zijn. Trap daar dus niet in!