Twee dingen die ik fijn vind aan Jonathan Franzen:
- Zijn boeken zijn lekker dik, je bent even van de wereld.
- Hij is ongekend scherp in het schetsen van de menselijke verhoudingen, met name binnen gezinnen waar mensen op elkaars lip zitten en elkaar door en door denken te kennen.
Soms doet Franzen me denken aan Voskuil (en ook wel aan Trifonov), schrijvers die hun personages dicht op de huid zitten, hoewel de sfeer van Voskuil en Franzen totaal anders ademen.