Sally Rooney is nogal gevierd in haar thuisland Ierland, maar bij haar roman Gesprekken met vrienden werd mij niet direct duidelijk waarom. Normale mensen maakt ontegenzeggelijk meer indruk.
Marianne en Connell hangen op de middelbare school en op de universiteit om elkaar heen in een knipperlichtrelatie die gekenmerkt wordt door niet uitgesproken gedachten. Natuurlijk vinden tieners het moeilijk om te zeggen wat ze echt vinden, Normale mensen maakt heel duidelijk wat daarvan de gevolgen zijn, want Rooney zit ze heel dicht op de huid.
Over de onzekerheid van tieners: “Toen liep hij de keuken uit, maar op de trap hoorde hij zijn moeder lachen. Zijn leven is voor haar altijd een bron van vermaak.” Goed gezien door Rooney.
Een roddel wordt met nonchalance kracht bij gezet: “Dat is een populair verhaal, iedereen heeft het weleens gehoord.“
Een groep vrienden zit bij elkaar, en Connell droomt helemaal weg bij de goede achtergrond van de anderen:
“…zegt dat ze ‘nooit meer zo’n intelligent iemand als Connell zullen ontmoeten’.
En jij Connell? vraagt Peggy.
Hij heeft niet geluisterd en kan alleen een wedervraag stellen: Wat?”