De Groene heeft deze week een special over de Turkse schrijver Orhan Pamuk, voorafgaand aan het verschijnen van zijn nieuwe roman Het museum van de onschuld.
Criticus Cyrille Offermans komt met een zeer gedegen artikel waarin hij laat zien dat de stad Istanbul de feitelijke hoofdrolspeler in veel van Pamuks boeken is. Columnist Erdal Balci looft het vakmanschap van Pamuk, maar geeft tegelijkertijd aan dat hij in Pamuks werk “virtuositeit” mist. Wat mij betreft is dat juist een aanbeveling wanneer virtuositeit het gebrek aan stilisme moet verhullen (iets wat voor Balci zelf lijkt op te gaan). Joost de Vries bouwt tenslotte een heel artikel op de opmerking van Stendhal uit 1839 als zou politiek niet thuishoren in een roman. Een beetje vergezocht wat mij betreft, maar wel interessant.
Voor de beginnende Pamukkers hebben de auteurs een interessante leeslijst samengesteld. Pamuks eerste boek, De heer Cevdet en zijn zonen, en zijn recente roman Het museum van de onschuld liggen niet bovenop.
Op de gedeelde tweede plaats staan namelijk Het zwarte boek en Ik heet Karmozijn. En blijkbaar terecht heeft Pamuk de Nobelprijs voor de literatuur gekregen voor Sneeuw.