Scha – pen

Vorig jaar verzorgden wij een weekend lang de schapen van de buren. Naast 28 schapen van het Friese ras, bevond zich één klein Texels schaapje. Dit moest apart gevoerd worden, want het werd door de groep Friezen buitengesloten. Het beestje had een zacht karakter, was aaibaar als een poes en hupte vrolijk op je af als je het voerde. We noemden hem “Wolletje”. Als zijn zwarte kraaloogjes straalden, waren wij diep ontroerd. Wolletje was ons favoriete schaap.
    Gisteren waren we weer even in Friesland voor een feestje. Boer G. – de eigenaar van Wolletje – kwam ook een biertje drinken. Natuurlijk vroeg M. meteen: “Hoe gaat het met het Texelse schaapje?”. Boer G. weet namelijk niet dat wij het Texelaartje Wolletje gedoopt hadden.
    “Wie?”
    “Vorig jaar had je tussen al je Frieze schapen één Texels schaapje rondlopen. Zo’n klein zacht lieverdje!”
    “O,” antwoorde boer G. zonder twinkeling in zijn ogen, “dat is allang een lamsbout!”

Als je geen verdriet in je leven wilt hebben, kun je je maar beter aan niets en niemand hechten. Maar aangezien dat onmogelijk is hebben wij na al onze tranen er uitgejankt te hebben, Snorrie, een Piemonter varken te Jorwerd, in onze armen gesloten.