In bepaalde kleine kringen heeft men vaak moeite grote bands te accepteren. In die kringen leeft het idee dat als een bepaalde popgroep door het grote publiek omarmd wordt, de muziek van die groep wel fout moet zijn. Primaire Berichten analyseert de komende maanden enkele “grote” acts en verklaart waarom zij wél door de beugel kunnen. Deze eerste keer is de beurt aan System of a Down, de Californische metalband die door velen reeds de hemel in geprezen is en alleen al daarom door anderen afgewezen wordt. Waarin onderscheidt deze band zich van de metalmiddelmaat en waarom verdient hij de Gouden Greut?
Toegankelijkheid Opvallend kenmerk van de muziek van System of a Down (SOAD) zijn de melodieuze variaties die soms abrupt in een nummer schieten. Van geschreeuw en gehak gaat de band plotsklaps over op rustige, gevoelige muziek, waarbij de zanger Serj Tankian een geheel andere toon aanslaat. Zou SOAD alleen dit soort muziek maken, dan zouden zij groter zijn dan Celine Dion of Michael Jackson.
Ontoegankelijkheid Af en toe slaan de jongens dermate aan het beuken dat de honden er absoluut geen brood van lusten. Geen maat wordt gehouden en zelfs een stofzuiger ligt nog prettiger in het gehoor dan het gitaarbraaksel van SOAD.
Verrassing Dat SOAD toegankelijke en tegelijkertijd ontoegankelijke muziek maakt, is nog tot daar aan toe. Maar zij doen het in één enkel nummer. Dat is verrassend en niet iedere luisteraar die voor het eerst het begin van “Chop Suey!” hoorde, zal geamuseerd het vervolg beluisterd hebben.
Vernieuwing Eigenlijk mag dit geen criterium voor goede muziek zijn. Vernieuwende muziek is doorgaans dramatisch slecht, en cliché-muziek kan ontzettend goed uitgevoerd worden (denk maar aan The Plan vorige week). Maar bij SOAD is de vernieuwing een zeer karakteriserende eigenschap van de muziek. Toen ik voor het eerst naar de cd “Toxicity” luisterde had ik het idee dat hij slecht geproduceerd was, zo kaal was de sound. Maar toen ik beter luisterde merkte ik dat er zeer bewust een ‘kort en kaal’ geluid uit de instrumenten geperst werd. De snaren van de gitaar lijken alleen op het kleine stukje boven de topkam bespeeld te worden. Het vel van de snaredrum wordt eigenlijk niet eens aangeraakt. De drummer lijkt eerder op de ijzeren rand te tikken. Het effect hiervan is het afgeknepen, benauwde geluid dat de muziek van System of a Down zo haastig en schokkerig maakt.
Erwin Grolleman van KinkFM roemde de teksten van SOAD. Maar ja, als je goede teksten wilt lezen kun je beter een goed boek pakken. Of een band, die zich uitspreekt in zijn teksten, daarom ook meteen goede teksten schrijft, is nog maar de vraag. Opvallende teksten worden in de muziekwereld vaak verward met goede teksten. Denk maar aan de teksten van Blof die door velen klakkeloos als “goed” bestempeld worden. Dit was voor Primaire Berichten in elk geval geen aanleiding om System of a Down de Gouden Greut toe te kennen.
Voor de andere criteria zijn zij hem daarentegen dubbel en dwars waard. Jongens, chapeau!