Manifesten

Manifesten leiden zelden tot iets goeds. Karl M. schreef ooit eens een velletje neer (“Das Kommunistische Manifest”) dat uiteindelijk tot miljoenen onschuldige doden geleid heeft. In de jaren 30 schreef een Manifest van de Schrijversbond van de Sovjet-Unie voor dat de ware Sojetschrijver tegenwoordig alleen nog maar sovjet-realistische literatuur wilde schrijven. Auteurs die zich daar niet aan wensten te houden zijn spoorloos verdwenen.
    Je zou denken dat met zo een beladen geschiedenis de moderne mens er wel voor oppast om met een nieuw Manifest op de proppen te komen. Helaas zijn die lessen van de geschiedenis aan dovemansoren gericht. In de jaren 90 nog liet een clubje verveelde Deense cineasten onder de naam “Dogma 95” weer een nieuw Manifest los. In plaats van iedere filmmaker zijn eigen gang te laten gaan, schreef dit Manifest ondermeer voor dat de regisseur bij het filmen geen gebruik mag maken van kunstlicht noch van een statief voor de camera. Het gevolg waren wiebelende donkere beelden die menig kijker een flinke koppijn bezorgden.
    Op internet heeft onlangs een groepje muziekjournalisten zich verenigd en god betere het: Ook zij hebben een Manifest de wereld in geholpen… Versierd met maoistische afbeeldingen doet dit Manifest kond van een aantal flink uitgekauwde cliché’s die – als ik de strekking goed begrijp – de huidige muziekindustrie op hun grondvesten moeten laten trillen. Gelukkig staat dit Manifest op een uithoek van het internet geparkeerd.
    De ondertekenaars van het Manifest “[…] kennen geen onderscheid tussen muziek die commercieel succes kent en muziek die vanwege het experimentele karakter niet zo snel een grote groep weet te bereiken.” Voorlopig houden zij zich echter alleen met experimentele muziek bezig. Maar met dit artikel 5 in de hand hoop ik binnenkort op dlask.nl een heuse recensie van de nieuwe Britney Spears te lezen!