Carrieremoeders

Van onze verslaggeefster S.

Gelukkig is er ook lectuur die voor zowel papa als mama interessant is. Neem nou het artikel ‘Nu nog even niet. De delicate balans van carrièremoeders’ in de Opzij van deze maand:

Allebei zijn ze in dienst van KPN. Allebei werden ze gevraagd voor een topbaan als secretaris van de Raad van Bestuur. Allebei zeiden ze nee, tot teleurstelling van hun baas Ad Scheepbouwer. Twee tallentvolle vrouwen over die weigering, die volgens hen toch niets zegt over hun ambitie.

In het artikel worden dus twee ambitieuze ‘carrièremoeders’ geïnterviewd. Beide vrouwen zijn midden dertig, hoog opgeleid, en werken vier dagen in de week bij KPN. De één heeft 2 kinderen van 4 en 2 jaar, de ander heeft 2 kinderen van 2,5 jaar en 1 van 8 maanden. Manlief werkt in beide gevallen 5 dagen per week (“Nee, parttime werken is echt heel moeilijk in zijn werk”). Deze vrouwen brengen allebei graag een dag in de week door met hun kinderen. Op de andere dagen worden de kinderen opgevangen door de crèche of door een au pair. Opzij voelde de moeders aan de tand om er achter te komen waarom ze allebei dezelfde baan als secretaris van de raad van bestuur van KPN afsloegen.

Het Opzij-artikel stelt de verhoudingen direct op scherp met de opmerking dat “juist dit soort casussen het stereotiepe beeld versterken dat vrouwen als het erop aankomt niet ambitieus genoeg zijn”. Ik ergerde me meteen al aan de negatieve ondertoon van de Opzij-journaliste. Na het lezen van het artikel kon ik me juist prima inleven in de keuzes van de twee vrouwen. Beiden waren van mening dat de aangeboden baan niet samenging met een vierdaagse werkweek en de moeder die ze willen zijn. De delicate balans tussen werk en privéleven die ze nu hadden, zou gevaar lopen. Het werd niet met zoveel woorden gezegd, maar tussen de regels door was de afkeuring van de Opzij-journaliste duidelijk voelbaar.

Want wat is er zo verkeerd aan om zowel een goede moeder te willen zijn als een carrière na te willen streven en daar voor hard te werken, maar niet die balans te willen opgeven voor een nog ambitieuzere baan? Een baan in een omgeving die gedomineerd wordt door mannen die 70 uur per week werken, hun kinderen nooit zien en geen andere dingen naast hun werk doen. Wil Opzij dat vrouwen zich meten aan dat soort mannen? Moet dat de norm worden? Ik vind het juist benijdenswaardig dat deze vrouwen een goede balans weten te vinden in hun baan en privéleven. Op beide fronten zijn zij ambitieus en gelukkig, maar ze zijn zich bewust van de risico’s om deze goede balans te doorbreken.

Vergeleken met 30 jaar geleden is dat een hele grote stap vooruit. Toen hadden de meeste moeders met jonge kinderen helemaal geen betaalde baan. Wat dat betreft hebben vrouwen nu veel meer keuzevrijheid en economische zelfstandigheid en wat is daar mis mee? Deze vrouwen hadden er voor kunnen kiezen om de baan te aanvaarden. Samen een duobaan. Of vijf dagen per week werken, terwijl manlief een dag per week minder werkt. En dan waren er meer vrouwen aan de top geweest, maar wel vrouwen die de alfaman imiteren. Maar van alfamannen hebben we er al meer dan genoeg…