Anton Corbijn Inside Out

Het Parool gaf kaartjes weg voor de voorpremière van Klaartje Quirijns documentaire Anton Corbijn Inside Out. Zondagochtend vroeg in The Movies weliswaar, maar eigenlijk was dat het juiste tijdstip om de ontwikkeling van een eenzame domineeszoon tot dé fotograaf van de new wave te bekijken. Met na afloop een toelichting van Paroolredacteur Mark Moorman en regisseuse Klaartje Quirijns.

Quirijns volgde Anton Corbijn vier jaar lang op de voet en was er getuige van hoe hij de film The American opnam, en hoe hij fotoreportages maakte van onder meer U2, Herbert Grönemeyer en de gelegenheidsformatie Lou Reed & Metallica. Door Corbijn tegelijkertijd in een familiesetting te portretteren (met zijn broer, zus en moeder) weet Quirijns dichtbij hem te komen. Alsmaar duidelijker wordt dat Corbijn een enorme workaholic is die voor zijn privéleven geen tijd heeft. Sterker nog, persoonlijke vragen vindt hij vervelend. Als Quirijns hem interviewt in een park loopt hij weg na een persoonlijke vraag. Als zij het even later nog een keer probeert, antwoordt hij “Laten we naar binnen gaan.”

Anton Corbijn is een schuchtere, bescheiden man, die zich opvallend goed op zijn gemak voelt bij grootheden als Bono, Lou Reed of George Clooney. Naar eigen zeggen is zijn fotocarrière hem vooruit gesneld, terwijl hij voor zijn persoonlijkheid geen aandacht had. Corbijn mompelt, weet zich met zijn eigen lengte geen raad, maar eenmaal in de regisseursstoel is hij zichzelf vergeten en kan hij daadkrachtig ingrijpen.

Behalve een persoonlijk document vormt de film ook een overzicht van Corbijns werk, van veertig jaar film en fotografie. Bands als U2 en Joy Division komen daarbij goed uit de verf. Maar bij Depeche Mode, voor wie Corbijn toch vele videoclips heeft geregisseerd (en die volgens gitarist Martin Gore juist dankzij Corbijn een cultstatus verkregen heeft) blijft helaas onderbelicht wat de waarde van Corbijn nu precies was.