Editors – The Back Room

Van de week voor het eerst sinds twee jaar een cd gekocht en wel The Back Room van de Editors (de voorlaatste was Pesni Rybaka van de Russische band Aquarium). Het hitje Munich van de Editors wordt vaak gedraaid op KinkFM en ik kon het wel waarderen. In de kritieken wordt de band vergeleken met Joy Division, Echo and the Bunnymen en zelfs met U2. De link met Joy Division is overduidelijk en zelf meen ik ook Idlewild te horen.

De cd is een miskoop. Munich is verreweg het beste en meest ingenieuze nummer. Verder staan er op The Back Room regelrechte draken zoals het oneindig dooretterende Fall. En van sommige nummers zijn de loopjes zo kinderlijk dat ze al na één keer luisteren hartgrondig irriteren (zoals in Fingers in the Factory).

Tot mijn verbazing gaat de cd gepaard met een bonus-cd met “b-kantjes” (blijkbaar bestaat de band al langer dan vandaag, er zijn maar liefst 6 b-kantjes van de plank getrokken). Meestal zijn bonus-cd’s mislukte marketing trucs, direct bedoeld voor de prullenbak of desnoods als onderzetter voor een goed glas bier. De bonus-cd van de Editors daarentegen, “Cuttings” getiteld, is opvallend genoeg alleszins de moeite waard en eigenlijk zelfs beter dan “The Back Room”.

Ik ben geen fan van Joy Division en klonen als Interpol kan ik helemaal niet luchten of zien. Voor de cd van de Editors heb ik nu 20 euro neergelegd, dus ik zal hem luisteren ook!