Lost in translation

Een pure Scarlett Johansson in Lost in translationIedereen weet dat Amsterdam de mooiste stad ter wereld is. Toch zou je een raar beeld van onze hoofdstad krijgen wanneer men een Japanse toerist die geen Engels spreekt vanaf het Centraal Station met een camera de stad in zou jagen. Japanse ogen zouden door de onbegrijpelijke lichtreclames en wanordelijke drukte al snel het beeld kunnen krijgen dat hier de chaos regeert, hier uitsluitend fast food gegeten kan worden en dat de inwoners er louter op gericht zijn om oppervlakkig en in grote hoeveelheden te consumeren. Kortom, dat is het beeld van de gemiddelde bezoeker in Amsterdam die niet verder loopt dan het Damrak, het Rembrandtsplein en de rode buurt.
 
Een dergelijke film is voor een hele rits Oscars genomineerd. Alleen is deze film niet door een Japanner in Amsterdam gedraaid, maar door een Amerikaanse in Tokyo. Vrienden van mij in Engeland en Rusland hadden reeds gewezen op de “geweldige” film Lost in translation. Hij draait nu eindelijk in Nederland, dus we zijn snel naar de bioscoop gehold. Lost in translation lijkt qua thematiek op American beauty en qua sfeer op Leaving Las Vegas. Middelmatige films die – omdat ze afwijken van het standaard Hollywoord repetoire – door de snobs met open armen ontvangen werden.
 
Lost in translation ontbeert een verhaal omdat de hoofdpersonen initiatief ontberen. De film lijkt nergens over te gaan, maar dat is natuurlijk een bewuste keuze van de regisseuse. Voor drukke mensen met een verwoestend leven wellicht een lichtpuntje van melancholische rust, maar doe mij op het filmdoek maar een stevige portie episch drama. Overigens lijkt de soundtrack van Lost in translation wel tof te zijn.
 
    » Lost in translation