Mercury Rev – Paradiso

Het voorprogramma moet slaapverwekkend goed geweest zijn. Ergens tussen het derde en vierde nummer ben ik in slaap gesukkeld en ik schrok pas wakker toen het wiegende gepingel plotseling ophield en de jongens van Daryll-Ann hun instrumenten opruimden.
    Gelukkig betrad niet lang daarna met gulle glimlach het orkest van Mercury Rev het podium. Zanger Jonathan Donahue tikte zijn sigaret af boven het asbakje dat aan zijn microfoonstandaard vastzat en begon met zijn ijle, kinderlijke stem te zingen.
    Al gauw werd duidelijk dat we niet bij een gewoon concert aanwezig waren, maar bij een magische show op Hogwart’s. Met rollende ogen en werpende vingerbewegingen hypnotiseerde Donahue zijn publiek, begeleid door psychedelische klanken van het zesmansorkest.
    Vrijwel elk nummer werden afgesloten met een bombastisch einde, roffelende drums en piepende orgels, waarna het publiek het orkest steevast overlaadde met een luid applaus. Bij deze welgemeend enhousiaste ovaties trok een breed grijnzende Donahue verlegen naar achteren, terwijl hij aan zijn bandleden leek te vragen: “Wat moeten we hier nu mee?”.
    De act met de zingende zaag, waarmee het nut van een electronisch keyboard in twijfel werd getrokken, blijkt een integraal onderdeel van de show te zijn, want de zaag kreeg na afloop van het concert een keurig plekje in een van de instrumentenkoffers.
    Terwijl Donahue “And you fly in the face of the sun” zong, begeleidde hij zichzelf met klapwiegende zwanenvleugels. En het publiek vloog mee, door het dak van Paradiso heen. Want hoewel wij lamgeslagen in de touwen hingen na twee uur overdonderend orkestraal geweld, is dit zonder twijfel het beste concert in Paradiso geweest sinds Papa Roach twee jaar geleden.

» Mercury Rev