Roads to Koktebel

Hoera, er draait weer een lekkere deprimerende Russische film in de bioscopen. Een recensent van de NRC zeurde: “Alweer een Russische film over de vader-zoonverhouding”. Ik zou willen zeggen: Hoe komt het toch dat er in het westen zo weinig films verschijnen over vader-zoonverhoudingen? Onze literatuur bulkt ervan.

Roads to KoktebelEn als er niet gezeurd wordt is men wel onmetelijk positief: “[De film] toont de schoonheid van het Russische land en geeft een kijk op de moraal van mensen die niets meer te verliezen hebben.” (ditmoetjezien.nl). Als Roads to Koktebel de “schoonheid van het Russische land” laat zien, moet deze film de definitieve doodsteek voor het toerisme naar Rusland zijn. (De film speelt overigens in Oekraïne, maar dat terzijde). En dat gebalk over die “moraal”, dat zal wel rebuszoekerij zijn van mensen die niet gewoon naar de film kunnen gaan, maar “overal iets achter zoeken”.

Kortom, mooie beelden dus en interessante vader-zoonverhoudingen. Over dat laatste valt – zeker in Russisch verband – ontzettend veel te vertellen, en dat ga ik ook absoluut een keer doen. Maar nu niet. Want om de film te zien, moet je nu direct aan de telefoon gaan hangen om een van die laatste vrije plaatsen in de bioscoop te reserveren. Koktebel loopt als een trein en de kans is groot dat je hem mist als je niet snel bent.

O ja, bestaat de plaats Koktebel? Jazeker, het bestaat, al heeft het een tijdje Planerskoje geheten. Ik had er nooit van gehoord, laat staan van het monument voor de hangglider, terwijl ik tien jaar geleden nota bene op een steenworp afstand in Feodosia zat.

Tot slot, al die mensen die Tsjechov lezen en denken “ik móet naar de Krim!”: ga eerst naar deze film! De beste film van het jaar tot nog toe!

    Andere Russische films waren bijvoorbeeld:
    » The return
    » Russian Ark