Oeioeioei, was is hij slecht! “2”, de opvolger van Spillsbury‘s legendarische debuutalbum “Raus” is nauwelijks het aanhoren waard. Wat een teleurstelling, wat een zonde!
Al vaker bekruipt mij het gevoel dat na een succesvol debuut (of het nu om muziek, literatuur of iets anders gaat) de opvolger niet te lang op zich mag laten wachten. Anders zou het commerciële momentum wel eens voorbij kunnen waaien. En dat vinden de managers niet fijn, want als je op een goudmijn denkt te zitten, is er geen tijd voor duimendraaien.
En daar zitten we dan met een album dat er nooit had mogen zijn. Geen enkel nummer op “2” kan tippen aan het niveau van “Raus”, dat in 2003 de electropunk met een duizelingwekkende knal op de kaart zette. “2” begint met een suf nummer dat vertelt hoe moeilijk het was om deze opvolger te maken, “Eins zwei drei”. Dan volgt het nummer “Nein” met daarin een wel zo tenenkrommende rap dat hij als niets anders dan een fluim naar twintig jaar hiphopgeschiedenis ervaren kan worden. Een nieuw dieptepunt wordt alweer bereikt met het daaropvolgende nummer “Zwei von vielen” dat zelfs een middelmatige Russische varieté-artiest 10 jaar geleden al resoluut van zijn repetoire geschrapt zou hebben.
De gifbeker is dan nog lang niet leeg, er staan nog tien kwellingen op u te wachten. Tantalus had niks te klagen! In een jaar waar de Duitse popmuziek met Wir sind Helden aantoonde de concurrentie met Engeland en Amerika aan te kunnen, is deze gruwelijke misstap van Spillsbury ongeoorloofd.