Ik ben niet zo goed in bingewatchen. Uberhaupt heb ik moeite om ellenlange series tot het einde te bekijken. Bij House of Cards strandde ik in seizoen 2. Bij Downton Abbey haakte ik ook in seizoen 2 af.
Maar nu lag ik ziek op de bank en ik had nergens puf voor. Het werd Lost in Space. Als ik niet ziek was geweest had ik de serie nooit afgekeken, want aflevering 1 is de saaiste van allemaal. Veel Netflix series hebben namelijk de onhebbelijke eigenschap dat ze alles uitvoerig uit willen leggen. Als je net als ik denkt (hoopt) dat Lost in Space een soort Netflix alternatief voor Star Wars is, kom je bedrogen uit.
Spoiler alert!
Lost in Space gaat over een groep kolonisten die van de aarde geëvacueerd wordt om op een andere planeet een nieuwe wereld op te bouwen. Onderweg leiden ze schipbreuk. Enkele tientallen aardmensen stranden op een onbekende planeet, die toch wel erg aan onze aarde doet denken. We volgen in de serie vervolgens met name het gezin Robinsons.
Goed gedaan Netflix:
- De beelden van de vreemde planeet met in de lucht de silhouetten van diverse manen vind ik altijd ontroerend mooi.
- De belangrijkste hoofdrollen zijn voor vrouwen weggelegd: Maureen als de moeder/raketgeleerde, dr. Smith als het ondermijnende kwaad en Judy als de enige arts in de groep.
- De special effects zijn overtuigend!
- De vriendschap tussen Will Robinson en de kille robot spreekt aan.
Hier haakte ik af:
- In elke aflevering stonden weer de familie Robinson weer de meest grote tegenslagen en bizarre avonturen te wachten. Maar op een gegeven moment weet je dat het net is als bij James Bond die met een pink aan een neerstortende helikopter hangt: hij overleeft het toch wel.
- Tussen alle spectaculaire gebeurtenissen in wordt wel heel veel overloos gesproken en onnodig gepsychologiseerd. In aflevering 2 wordt aan Judy voortdurend gevraagd of ze haar bijna-verdrinking wel verwerkt heeft. In aflevering 4, zo’n anderhalve dag later, is dat vreemd genoeg geen issue meer.
- ‘s Avonds wordt het kamp overvallen door agressieve dino-achtige wezens en heerst er totale paniek. De volgende ochtend gaat de 16-jarige dochter – die nacht ternauwernood gered uit de kaken van zo’n beest – vrolijk met haar vriendje naar de watervallen, want de serie had blijkbaar ook kalverliefde nodig.
- Als in een Amerikaanse film de vader en moeder in scheiding liggen, weet je dat het goed gaat komen. Ook in Lost in Space krijgen we talloze aanwijzingen te zien dat het wel goed komt. Iedereen ziet, behalve moeder Maureen.
- Het kwaad is wel erg zwart-wit. Dr. Smith moet slecht zijn. En dus laten we een flash-back zien van een slechte daad van haar. En dan nog een. En later nog een – voor de zekerheid. En aan de domme kijkers die het nu nog niet door hebben geven we nog 3 hints… Aan het einde van een Star Wars film ben je overweldigd. Eigenlijk wil je hem dan meteen nog een keer zien om te kijken wat je gemist hebt. Nou, dat hoeft bij Lost in Space niet hoor. Alles is klontje klaar. Sterker nog: als die 10 uur aan series in één speelfilm van 2 uur geperst zou worden (door een betere scenarioschrijver graag) dan heb je een dijk van een film!
Lost in Space: de beelden overtuigen, maar het verhaal rammelt.