Vanavond zagen we Kaddafi op tv roepen dat de ratten verdelgd moesten worden, zwaaiend met zijn Groene Boekje. Ik moest er ineens aan denken dat ik dat groene boekje, Kaddafi’s antwoord op Mao’s Rode Boekje, ook ergens in mijn kast heb staan.
Begin jaren negentig ontmoette ik in een studentenflat in Sint-Petersburg Sadyk, een Libiër die in Rusland studeerde. (Dat ik zijn naam op zijn Russisch als Sadik (“tuintje”) uitsprak zorgde voor hilariteit onder onze gemeenschappelijke vrienden.) Sadyk was een stevige verschijning en tegelijkertijd gemoedelijk met een zachte stem. Nadat wij elkaar een paar keer gezien en gesproken hadden, wilde Sadyk mij een aandenken geven. In die tijd waren de winkels leeg en geld lag niet voor het oprapen. Kaddafi’s groene boekjes wel. Die werden namelijk bij bosjes via de ambassade verspreid onder Libische expats. Dus kreeg ik een Russische vertaling van Kaddafi’s Groene Boekje.
Helaas weet ik niet of Sadyk nog een opdracht in het boekje geschreven heeft, want ik kan het nergens meer vinden. Ook wat er Sadyk zelf geworden is kan ik niet meer achterhalen. Hopelijk zit hij op dit moment niet in Libië. Zijn bij een Russin verwekte dochtertje groeit op in Milaan bij haar moeder en Italiaanse stiefvader.