Hier volgt een vertaling van de column “Haar held” van Natalja Radoelova:
Toen Aleksandr Semin het eerste doelpunt tegen de Canadezen scoorde, hield Stasik het niet meer uit en rende hij de slaapkamer in om zijn vrouw wakker te maken en haar te omhelzen. Aljona kon deze uitbarsting van gevoelens niet bijzonder waarderen. Maar terwijl zij de slaap uit haar ogen wreef en zich probeerde in te denken hoe zij de woorden “Ben je gek geworden!”, “Ik moet er morgen vroeg uit!”, “Jij met je ijshockey!” en “Je hebt ook geen enkel respect voor me!” tot samenhangende monoloog moest verenigen, zat haar man alweer voor de buis. Aljona stond op, zette thee, beklaagde zich bij mij op MSN over haar “doorgeslagen ijshockeyfanaat” en ging toen ook maar naar de finale van het WK kijken, omdat ze nu toch niet meer kon slapen.
Stasik was op dat moment zijn enthousiasme al verloren. In plaats van omhelzen wilde hij nu op de grond zitten. Met zijn handen aan zijn hoofd kreunde hij: “Nu kun je hem net zo goed uitzetten. Wat een eikels die scheidsrechters.” Maar toen zijn echtgenote de zapper oppakte, ontwaakte hij: “Waag het niet!” Er was niets aan te doen, zij moest kijken hoe volwassen mannen op het ijs achter een kleine puck aanjoegen. “Ze zijn zo sterk als elanden!”, zei Aljona over de Canadezen, “ze hebben een duidelijk overwicht”. Dat had ze natuurlijk beter niet kunnen zeggen. En dat wist ze. Maar het begon haar steeds meer te irriteren dat zij hierom wakker geworden was.
Stasik begon te loeien: “Wat begrijp jij daar nou van? Met behulp van die gestreepte clowns hadden we de wedstrijd al in tien minuten kunnen afmaken. Zij floten niet eens voor een zuivere hooking!.. Dat bezopen overwicht van jou – scoren als ze met vijf tegen drie spelen! Ik hoop dat die elanden van jou niet moe geworden zijn!”
Aljona hield vol: “Bij jou ligt het altijd aan de scheidsrechters. Alleen een blinde kan niet zien dat die Canadezen agressiever zijn.” Stasik werd woest. Dit sloeg alles! Zijn vrouw, de moeder van zijn kinderen, was voor de vijand! Zelfs als 200 mannen, inclusief zijn neven en oudooms, hem zouden zeggen dat Canada beter was, zou dat niet zo beledigend zijn geweest als de woorden van één Russische vrouw. Verraad!
Stasik stond op. Hij ging voor de tv staan als het dominante mannetje tegenover de concurrentie. Hij schreeuwde en sloeg zichzelf op de borst. Ieder doelpunt van Rusland was zijn doelpunt. Hij bewees Aljona wie de baas was in de jungle. En zij gaf toe. Aan het einde van de wedstrijd zaten ze alweer schouder aan schouder op de bank en beefden van spanning: “4-4! Zij maakten er een ware Hitchcock van.” En in de derde minuut van de extra tijd wierp Aljona zich zelf in de armen van haar man: “Ja! Ja!” Hij was de beste. Haar held.
Op 18 mei jl. werd Rusland voor het eerst in 16 jaar wereldkampioen ijshockey door in de finale gastland Canada met 5-4 te verslaan. (TG)
2 Responses to Haar held